بسمل شیرازی
قدوه فضلا وزبده علماي معاصرين،حاجي علي اكبر الملقب به نواب برادر زاده آقا بزرگ مدرس مدرسه حكيم وفرزند آقا علي نقيب واصل ايشان از اصفهان واجدد آنان در روزگار سلطنت نادرشاه افشار به شيراز آمده سكونت گزيده اند ومعزز ومكرم بوده اند،نواب مرحوم در نزد فرمانفرماي فارس حسينعلي ميرزاي مغفور كمال اعتبار داشته در بارگاه خاقان مغفور صاحبقران نيز اذن جلوس يافته عمري محترم ومحتشم مي زيست به سالي چند ازين پيش درگذشت.خدمتش را تاليفات بسيار است مانند نورالهدايه وشرح سي فصل خواجه نصير وحاشيه بر مدارك وحاشيه بر تفسير قاضي بيضاوي وتذكره دلگشا مشتمل بر نظم ونثر ودرآن اوقات كه به تحرير تذكره مشغول بود مولف حقير در مبادي سن شباب وساكن شيراز بود گاهي به خدمتش مي رسيد وتحريرات وي وشعر معاصرين را شفاهاً ازو مي شنيد ديگر فضايل وي از شعر برتر بود.اين ابيات ازوست:
| يا نيست شادي در جهان يا خود نصيب ما نشد | هرگز نديدم شادمان اين خاطر افسرده را |
| داستان عشق يك افسانه نبود بيش ليك | هركسي طور دگر مي گويد اين افسانه را |
| از مكافات اي جوان غافل مشو كاخر بسوخت | پاي تا سر شمع گر خود سوخت پر پروانه را |
| من به فكر تو و سرگرم نصيحت ناصح | به گمانش كه مرا گوش به افسانه اوست |
| اعتبارم به در دوست ازين بتوان يافت | كه به كويش چود روم هيچ كسم دشمن نيست |
| نه شعله برقي و نه باران سحابي | در باديه عشق چه بي قدر گياهيم |
| برد قاصد سوي آن نامهربان پيغام من | كاش تا گوشي دهد زاول نگويد نام من |
| بر زبانش نگذرد جز نامم از تاثير عشق | با وجود آنكه نتوان برد پيشش نام من |
| بسمل امروز منم در همه آفاق و نشاط | اصفهان فخر بدو دارد و شيراز به من |
| نيست عيبي بر رندان بتر از خود بيني | جهد كن تا مگر از خويش فراموش كني |