اواز: عبدالوهاب شهیدی
شعر واهنگ: عارف
به اهتمام: جواد معروفی
گوینده: روشنک
گریه را به مستی بهانه کردم
شکوِه‌ها ز دست زمانه کردم
آستین چـو از دیده برگرفتم
سیل خون به دامان روانه کردم
گریه تا سحرگه من عاشقانه کردم
نالـه دروغـیـن اثــر نـدارد
شام ما چو از پی سحر ندارد
مرده بهتر زآن کو ، هنر ندارد
همچو چشم مستت جهان خراب است
رخ مپوش که ایـــن دور انتخاب است
مــن تـــو را بـه خـــوبــی نشـانه کردم
دلا خمــوشـــی چرا چو خــم نجـوشی چرا
برون شـد از پرده راز تــو پــرده‌پوشــی چرا
راز دل همــان به نهفتـه ماند
گفتنـش چو نتوان نگفته ماند
فتنـه به کـه یک چند خفته ماند
گنـــج بــر درِ دل خـــزانه کردم
باغبان چه گویم به من چه‌ها کرد
کینـــه‌هــای دیـرینــه بـرمـلا کرد
دسـت مـن ز دامـان گل جدا کرد
تا به شاخه گل یک دم آشیانه کردم
دلا خمــوشی چــرا
چــو خــم نجـوشی چرا
برون شد از پرده راز
جانم تو پرده‌پوشی چرا
به کوی ناامیدی خانه دارم
به صحرای جنون کاشانه دارم
گهی برخاک ریزم جام باده
گهی لب بر لب پیمانه دارم
من و فرزانگی هیهات هیهات
که در سینه دلی دیوانه دارم
دلی سرگشته کوی محبت
دلی در عاشقی افسانه دارم
دلی دیوانه ورسوای عالم
زعشق دلبری فرزانه دارم