اواز دشتی : محمد رضا شجریان
تار: مجید درخشانی
غزل اواز: پیر عرفان حافظ
صنما با غم عشق تو، چه تدبير کنم
تا به کی در غم تو، ناله شبگير کنم
دل ديوانه از آن شد که نصيحت شنود
مگرش هم ز سر زلف تو زنجير کنم
آنچه در مدت هجر تو کشيدم، هيهات
در يکی نامه، محال است که تحرير کنم
با سر زلف تو، مجموع پريشانی خود
کو مجالی که سراسر، همه تقرير کنم
آن زمان کآرزوی ديدن جانم باشد
در نظر، نقش رخ خوب تو تصوير کنم **
گر بدانم که وصال تو بدين دست دهد
دين و دل را همه دربازم و توفير کنم
دور شو از برم ای واعظ و بيهوده مگوی
من نه آنم که دگر گوش به تزوير کنم
نيست اميد صلاحی ز فساد ای حافظ
چون که تقدير چنين است، چه تدبير کنم
ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی
سود و سرمایه بسوزی و محابا نکنی
دردمندان بلا زهر هلاهل دارند
قصد این قوم خطا باشد هان تا نکنی
رنج ما را که توان برد به یک گوشه چشم
شرط انصاف نباشد که مداوا نکنی
دیده ما چو به امید تو دریاست چرا
به تفرج گذری بر لب دریا نکنی
نقل هر جور که از خلق کریمت کردند
قول صاحب قرضان است تو آنها نکنی
بر تو گر جلوه کند شاهد ما ای زاهد
از خدا جز می و معشوق تمنا نکنی
حافظا سجده به ابروی چو محرابش بر
که دعایی زسر صدق جز آنجا نکنی