برنامه های خصوصی هنرمندان
اواز: محمد رضا شجریان
تار: مجید درخشانی
غزل اواز: پیر عرفان حافظ
ای که مهجوری عشاق روا میداری
بندگان رازبر خویش جدا میداری
تشنه بادیه را هم به زلالی دریاب
به امیدی که در این ره به خدا می داری
دل ربودی وبحل کردمت ای جان لیکن
بع از این دار نگاهش که مرا می داری
ساغر ما که حریفان دگر می نوشند
ما تحمل نکنیم ار تو روا می داری
تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم
از که می نالی وفریاد چرا می داری
حافظ خاتمه شرمی از این قصه بگفت
سعی نابرده چه امید عطا می داری
به مزگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم
بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم
الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد
مرا روزی مباد ان دم که بی یاد تو بنشینم
جهان فانی وباقی فدای شاهد و ساقی
که سلطانی عالم را طفیل عشق می بینم
جهان پیر است بی بنیاد از این فرهاد کش فریاد
که کرد افسون ونیرنگش ملول از جان شیرینم