محمد رضا شجریان

مهرورزی بلند نظری نکته سنجی قدرشناسی عشق به میهن خدمت به فرهنگ وارستگی باطن همه ان چیزهای است که از او یاد می شود

هنرشناسی یکتا که کلام دلنشینش در بخش انتهایی برنامه های خصوصی هنرمندان لحظات خوشی را برای عاشقان موسیقی ملی ایران زنده وجاوید نموده است

یادش همواره گرامی باد 

که پرواز عارفانه اش از خاک به افلاک بسی تاسف بار بود

برنامه های خصوصی هنرمندان

اواز: محمد رضا شجریان

همنواز: حبیب الله بدیعی

غزل اواز: استاد سخن سعدی

اجرا شده: 8/6/65 در دستگاه ماهور

گزینش این برنامه   به جهت سخنان دلنشین او در انتهای برنامه می باشد

دریافت برنامه

اگر دستــــم رسد روزی که انصاف از تو بســــتانم

قضای عهـــــد ماضی را شبی دستی برافشـــانم

چنانت دوست میــــــدارم که گر روزی فــــراق افتد

تو صــــبر از من توانی کرد و من صــــبر از تو نتوانم

دلم صد بار می گوید که چشـــم از فتنه بر هـم نه

دگر ره دیده می افتــــــــــــد بر آن بالای فتـــــــانم

ترا در بوســــــــــتان باید که پیش ســــرو بنشینی

وگرنه باغبـــــــــــان گوید که دیگر ســـــرو ننشانم

رفیقـــــــــانم سفر کردند هر یاری به اقصــــــــایی

خلاف من که بگــــــــــرفتست دامن در مغیــــلانم

بدریایی درافتــــــــــادم که پایانش نمی بیــــــــنم

کسی را پنجه افــــــــکندم که درمانش نمیــــدانم

فراقــــــــم سخت می آید و لیکن صــــــبر می باید

که گر بگـــــریزم از سختی رفیــــق سست پیمانم

مپرسم دوش چون بودی بتاریکی و تنهــــــــــایی؟

شب هجــــــرم چه میپرسی که روز وصل حیرانم؟

شـــــــبان آهسته مینالم مگر دردم نهـــــــان ماند

بگوش هــــــــــر که در عالم رسید آواز پنهـــــــانم

دمی با دوست در خلوت به از صد سال در عشرت

من آزادی نمیخواهـــــم که با یوسف بزنـــــــــدانم

من آن مرغ سخنـــــــــدانم که در خاکم رود صورت

هنــــــــــــوز آواز می آید بمعنی از گلســـــــــتانم

سخن عشق تو بی آن که برآید به زبانم

رنگ رخساره خبر می‌دهد از راز نهانم

گاه گویم که بنالم ز پریشانی حالم

باز گویم که عیان است چه حاجت به بیانم

هیچم از دنیی و عقبی نبود گوشه خاطر

که به دیدار تو شوق است و فراغ از دو جهانم **

گر چنان است که روزی من مسکین گدا را

بر در غیر ببینی ز در خویش مرانم

من در اندیشه آنم که روان بر تو فشانم

نه در اندیشه که خود را ز کمندت برهانم

گر تو شیرین زمانی نظری باز به من کن

که به دیوانگی از عشق تو فرهاد زمانم

نه مرا طاقت غربت، نه تو را خاطر قربت

دل نهادم به صبوری که جز این چاره ندانم

من همان روز بگفتم که طریق تو گرفتم

که به جانان نرسم تا نرسد کار به جانم

درم از دیده چکان است به یاد لب لعلت

نگهی باز به من کن که بسی در بچکانم

سخن از نیمه بریدم که نگه کردم و دیدم

که به پایان رسدم عمر و به پایان نرسانم **