( ملیت: ایرانی قرن: 11 )
صیدی تهرانی
(وف 1069 ق)، شاعر. در تهران به دنیا آمد، به اصفهان رفت و در آن شهر به تحصیل دانش و شاعرى پرداخت. چون در آنجا شعرش مورد قبول نیفتاد مانند دیگر شاعران آن روزگار به هندوستان رفت. در 1065 ق ملازم شاه جهان شد و با سرودن قصایدى در ستایش او و دخترش مورد عنایت شاه جهان و جهانآرا بیگم قرار گرفت. وى سرانجام در هندوستان درگذشت و در مشهد رضوى دفن شد. از آثار او: «دیوان» شعر كه بیشتر قصیده است؛ «مثنویى» در تعریف كشمیر.
دیوان ایشان توسط انتشارات سوره مهر منتشر شده است