اواز: حسین قوامی/غلامحسین بنان
با همکاری: جواد معروفی/مرتضی خان محجوبی
غزل اواز: شیخ اجل سعدی/پیر پارس
گوینده: روشنک
غزل اواز: حسین قوامی
درخت غنچه برآورد و بلبلان مستند
جهان جوان شد و ياران به عيش بنشستند
حريف مجلس ما خود هميشه دل مي‌برد
علي‌الخصوص كه پيرايه‌اي بر او بستند
كسان كه در رمضان چنگ مي‌شكستندي
نسيم گل بشنيدند و توبه بشكستند
بساط سبزه لگدكوب شد به پاي نشاط
ز بس كه عارف و عامي به رقص برجستند
دو دوست قدر شناسند عهد صحبت را
كه مدتي ببريدند و باز پيوستند
به در نمي‌رود از خانگه يكي هشيار
كه پيش شحنه بگويد كه صوفيان مستند
يكي درخت گل اندر فضاي خلوت ماست
كه سروهاي چمن پيش قامتش پستند
اگر جهان همه دشمن شود به دولت دوست
خبر ندارم از ايشان كه در جهان هستند
به سرو گفت كسي ميوه‌اي نمي‌آري
جواب داد كه آزادگان تهي دستند
به راه عقل برفتند سعديا بسيار
كه ره به عالم ديوانگان ندانستند
غزل اواز: غلامحسین بنان
دل میرود ز دستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد اشکارا
ده روز مهر گردون افسانه است وافسون
نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا
کشتی نشستگانیم ای باد شرطه برخیز
باشد که باز بینیم دیدار آشنا را
ای صاحب کرامت شکرانه سلامت
روزی تفقدی کن درویش بینوا را
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است
با دوستان مروت با دشمنان مدارا
آیینه سکندر جام جم است بنگر
تا بر تو عرضه دارند احوال ملک دارا
سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد
دلبر که در کف او موم است سنگ خارا
در کوی نیکنامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی پسندی تغییر ده قضا را