| امشب همه غم های عالم را خبر کن |
| بنشین و با من گریه سر کن، گریه سر کن |
| ای میهن، ای انبوه اندوهان دیرین |
| ای چون دل من، ای خموش گریه آگین |
| در پرده های اشک پنهان، کرده بالین |
| ای میهن، ای داد |
| از آشیانت بوی خون می آورد باد |
| بربال سرخ کشکرت پیغام شومی است |
| آنجا چه آمد بر سر آن سرو آزاد؟ |
| ای میهن، ای غم! |
| چنگ هزار آوای بارانهای ماتم |
| در سایه افکند کدامین ناربن ریخت |
| خون از گلوی مرغ عاشق |
| مرغی که می خواند |
| مرغی که می خواست |
| پرواز باشد... |
| ای میهن، ای پیر |
| بالنده ی افتاده، آزاد زمین گیر |
| خون می چکد اینجا هنوز از زخم دیرین تبرها |
| ای میهن! |
| در اینجا سینه ی من چون تو زخمی است... |
| در اینجا، دمادم دارکوبی بر درخت پیر می کوبد |
| دمادم، دمادم... |
↧
سرو ازاد
↧
